Ελλάδα - Daily planet

Μετάβαση στο περιεχόμενο
Χαφτάρ. ο Λιβυος πολέμαρχος
Να που ξαφνικά, από ανάγκη, προσπαθούμε να παίξουμε το ρόλο περιφερειακής δύναμης. Σε αυτό το παιχνίδι μας βάζει ο κακός γείτονας που αποκτήσαμε θέλοντας και μη τον 12ο αιώνα. Ο οποίος μετά το στραπάτσο των αρχών του 20ου αιώνα προσπαθεί να ξαναθυμηθεί περασμένα μεγαλεία και δημιουργεί μεγάλες ιδέες. Έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε να παίζουμε παιχνίδια πολέμου στην πολύπαθη Λιβύη. Και ενώ οι γείτονες με στόχο τα αποθέματα των υδρογονανθράκων προσέγγισαν τον έναν μόνο από τους δύο παίκτες εμείς εκμεταλλευτήκαμε το κενό προσεγγίζοντας αυτό που μοιάζει να παίζει το παιχνίδι της Ρωσίας. Έτσι το πρόβλημα είναι πώς θα μπορούσε λοιπόν να μας στηρίξει το ΝΑΤΟ.  Ο Σουλτάνος από την άλλη εκμεταλλεύεται το γεγονός πως ο νυν πλανητάρχης έχει οικονομικά συμφέροντα στην τούρκικη αγορά από ότι φαίνεται. Θα τα καταφέρουμε;



Λαθρομετανάστευση. Το πρόβλημα. Τις πταίει;
Τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κεφαλαίων και της λοβιτούρας. Που με τη βοήθεια του οργανωμένου marketing και σείοντας κάποια καρότακια σπρώχνουν φτωχούς ανθρώπους να φεύγουν από τις ρίζες τους. Κι ενώ κάποτε οι δούλοι έφευγαν αλυσοδεμένοι από τις χώρες τους, οι σύγχρονοι δούλοι πληρώνουν γι αυτό, και διακινδυνεύουν και τη ζωή τους.Η μεταναστευση σήμερα δεν είναι σαν το αμερικάνικο μοντέλο των αρχών του 20ου αιώνα αλλά σαν το γερμανικό της δεκαετίας του '60. Οι ντόπιες κατευθυνόμενες από τα ξένα κεφάλαια ολιγαρχίες. Που διατηρούν σε φτώχια λαούς κρατών που θα μπορούσαν να είναι πάμπλουτα αν χρησιμοποιούσαν για λογαριασμό τους τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Δείτε τι γίνεται στην Αφρική με τα αλλεπάλληλα ξενοκίνητα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Οι διακινητές. Που αδίστακτα τους στοιβάζουν σε σαπιοκάραβα και σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από τις δυνατότητες των πλοίων κι όσοι πεθάνουν πέθαναν. Οι ίδιοι που δεν αντιδρούν που δέχονται τις αλυσίδες τους και τις άθλιες συνθήκες. Φυσικά εκείνοι έχουν το μικρότερο μερίδιο. Ζουν σε όνειρο  που κάποιες φορές οδηγεί σε φριχτό θάνατο σε μια στιγμή, κάποιες άλλες σε αργό βασανιστικό καθημερινό θάνατο. Κάποιοι ξεφεύγουν και ζουν καλλίτερα. Πλήθος που τείνει στο 0. Κι εγώ θυμάμαι τη Λαχτάρα του γερό Ανέστη του Αργύρη Εφταλιώτη.
Ηγέτες
Έχετε δει ποτέ στη Νέα Δημοκρατία να εκλέγεται ο πρόεδρος του κόμματος με καθολικές εκλογές από τη βάση; Ποτέ! Ο πρόεδρος του κόμματος επιλέγεται από τους βουλευτές του κόμματος και κάποιες φορές αυτοί συμπληρώνονται με τους επικεφαλής των τοπικών οργανώσεων. Στα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα ο ασκός του Αιόλου άνοιξε με το Γιώργο Παπανδρέου που ξέροντας την τότε δημοφιλία του επέλεξε να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους στο κόμμα του με ανοιχτές εκλογές στις οποίες ψήφιζαν εκτός από τα εγγεγραμμένα μέλη και όσοι «φίλοι» τάχα μου ήθελαν να ψηφίσουν.  Αυτό ήταν ένα ωραίο κόλπο να ψηφίσουν και άτομα που είχαν πάρει το δωράκι τους. Αυτή η παράδοση συνεχίζεται. Προβάλλει το ερωτηματικό: Πως εξασφαλίζεται ότι σε αυτού του είδους στις εκλογές δεν θα ψηφίσουν μέλη από αντίθετο κόμμα πχ από τη Νέα Δημοκρατία ώστε να επιλεγεί ως αρχηγός αυτόν που η Ν.Δ. θα ήθελε να έχει ως αντίπαλο με κριτήριο πχ τη μικρή ανταπόκριση στον κόσμο ή που θα είναι άτομο ελεγχόμενο από τη Ν.Δ; Παράδειγμα στο ΣΥΡΙΖΑ κόντευε να πάρει την εξουσία ο Κασελάκης, ένα άτομο που δεν είχε ιδέα από πολιτική και που πιθανόν ελεγχόταν από τη Ν.Δ. Στο ΠΑΣΟΚ κερδίζει αλλεπάλληλες νίκες ο Ανδρουλάκης που έχει πολύ περιορισμένη ανταπόκριση στο λαό και που σαν ένα στέλεχος που δουλεύει είναι άξιος, δεν έχει όμως τις ικανότητες ενός αρχηγού, ενός ηγέτη που θα εμπνεύσει τον κόσμο. Αντίθετα άλλοι που έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό αμαυρώνεται το προφίλ τους από τα ΜΜΕ με στόχο να μην πάρουν εξουσία. Κλασικό παράδειγμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Θυμάμαι ότι όταν ήταν υπουργός πολιτισμού καθώς αρκετοί από τους δημοσιογράφους του υπουργείου ελάχιστα καταλάβαιναν τι έλεγε, (λεξιπενία γαρ) συνήθιζαν να τον απαξιώνουν με αποτέλεσμα να μη μπορεί να διεκδικήσει και να ανταγωνιστεί. Mε αποτέλεσμα από όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εκλέγεται με συντριπτικές πλειοψηφίες καθώς, όπως λέει ο λαός, δεν υπάρχει κάποιος άλλος ικανός να τον ανταγωνιστεί.  Στις τελευταίες εκλογές του ΠΑΣΟΚ υποψήφια ήταν η Άννα Διαμαντοπούλου η οποία είχε κατηγορηθεί για τη σχέση της με τη Ν.Δ. Αντίθετα ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν κατέβηκε σαν υποψήφιος, το ίδιο ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο μόνος σοβαρός, ο Παύλος Γερουλάνος με αυτό τον τρόπο εκλογής από μία υποτιθέμενη βάση μελών και φίλων δεν μπόρεσε να εκλεγεί και εξελέγη ξανά ο Ανδρουλάκης που ποτέ δεν θα μπορεί να είναι ένα ανταγωνιστικός ηγέτης απέναντι στο Μητσοτάκη.  Και ο μόνος τρόπος για να μην εκλεγεί ο Μητσοτάκης ξανά είναι να υπάρξει αντίδραση μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Επιλογή των προέδρων στα προοδευτικά κόμματα από τους βουλευτές και τους πρόεδρους των τοπικών οργανώσεων και όχι από τους «φίλους».
Σελίδες: 1, 2, 3, 4, 5,
Created by Net advertising mp, 2019
Επιστροφή στο περιεχόμενο